Ravian van Beele, wij leerden hem kennen bij Troebel in de Bitterzoet en wij willen dat jij hem ook leert kennen. Het is een verschrikkelijk creatieve jongen, die werkt met uiterste precisie om vast te leggen waar wij van houden. Ja, vrouwen. En billen. Vrouwenbillen.
Bij Ravian zit het creative er eigenlijk al van kleins af aan in, zijn ouders waren zelf ook bezig met schilderen, het ‘lezen’ van stripboeken en meer van dat soort dingen. Een grappig detail, Ravian is vernoemd naar een stripheld, Ravian de tijd-ruimteagent. Zijn vader had bijna alle delen van de stripreeks, maar er miste er toch nog één. En mogen jullie raden wie die ene wel in haar collectie had – Ravian zijn moeder. De fascinatie voor billen is niet begonnen bij de tijd-ruimteagent, maar wel bij de strips van Joop Klepzeiker, die al van jongs af aan gelezen werden.
Toen Ravian in de eerste klas van de middelbare school zat, kwam het echt op gang. Een leraar handvaardigheid spoot buiten de les veel graffiti en zag potentie in de toen 12-jarige kunstenaar. Dankzij deze leraar kunnen wij nu genieten van de strakke hand en de cleane stijl die alle werken bezitten. Inspiratie komt overal vandaan, het komt en het gaat. Soms komt het wat moeilijker en is het lastig om iets te verzinnen. Vaak zijn het fases, een paar jaar terug maakte Ravian veel eenden, omdat hij een fascinatie voor eenden heeft. Op dit moment maakt hij voornamelijk vrouwen, omdat er niks leuker is dan een mooi vrouwenlichaam. Zijn kunst gaat sowieso niet echt diep, conceptuele kunst is niet helemaal zijn ding. Het hoort erbij, maar kunst moet eigenlijk gewoon mooi zijn om naar te kijken, mensen moeten er vrolijk van worden. En van mooie vrouwenlichamen wordt iedereen vrolijk!
De kunst wordt zowel op canvas als op de computer gemaakt. Met de ervaring die Ravian op een blauwe maandag op het Grafisch Lyceum heeft opgedaan is net genoeg om digitaal te kunnen werken. Voor hij op canvas begon te schilderen, maakte hij zijn schilderijen op glas – iets dat nog heel weinig mensen doen. Het is veel mooier, strakker, maar kost ook verschrikkelijk veel tijd. Daarnaast is het nogal breekbaar als je op groot formaat wilt werken, zou zonde zijn als het breekt en alles voor niks is geweest. Op glas schilderen deed zijn vader ook al, die schilderde vroeger winkelruiten en kwam daarna op het idee om het ook op klein formaat te doen.
Grappig dat je vraagt of hoe het is om kunstenaar te zijn.
Over deze vraag was nog nooit echt nagedacht. Sinds Ravian is gestopt met school en al zijn tijd in kunst kan omzetten, merkt hij wel dat het balletje echt begint te rollen. Hij staat op evenementen, exposeert (vanaf gister hangen er werken van hem in de Sugar Factory) en mensen willen zijn kunst kopen. Het is soms bijna niet bij te houden. Schilderen is echt wat hij het liefst doet, dus hoe langer het zo doorgaat, des te beter!
