De jonge Amsterdamse fotograaf Rein Kooyman begon een klein avontuur door zes dagen mee te varen op een Urkse vissersboot om te vissen in de woeste wateren van Scandinavië. Terwijl de mannen op het dek hard bezig waren om de vis binnen te halen werkte hij achter de lens om deze oer-Hollandse legacy vast te te leggen. Hieronder kun je in een aantal woorden lezen hoe zijn avontuur “Slanted Horizons” begon en hoe hij het heeft ervaren. Plus een selectie van zijn beste foto’s zodat je het gevoel krijgt alsof je zelf mee hebt gevaren op de boot.
“Zondag twee weken geleden dacht ik eraan dat ik altijd al eens met een schip de zee op zou willen gaan, gewoon met een klein visserschip. Ik belde een paar kennissen op waarvan ik dacht dat zij wel mensen zouden kennen die leven van de vangst van de zee. Ik kreeg een telefoonnummer van een Urkse schipper. Ik belde hem op en vertelde hem enthousiast dat ik altijd al eens met een schip mee zou willen varen voor een dag. Hij vertelde mij dat ze zes dagen zouden gaan vissen vlakbij de kust in Denemarken. Ik zei: ZES DAGEN? Hij zei daarop: ‘Ja, zes dagen weg, geen bereik en alleen maar zee.’ Ik belde een vriend op en vertelde hem dat ik dit wilde gaan doen, maar dat ik alleen nog even overgehaald moest worden, want zes dagen lang op zee op een klein visserschip (38 meter) is wel een dingetje waar je even over moet nadenken. Daarnaast kende ik de bemanningsleden nog niet.
Geen bereik en alleen maar zee
Hij vertelde me dat ik moest gaan en dat dit een hoofdstuk uit mijn leven zou worden dat ik niet snel zou vergeten. Thuis vulde ik mijn backpack met warme kleding, mijn camera gear en het boek Norwegian Wood. Daarna vertrok ik naar Urk en na twee uur reizen ontmoette ik de jongens met wie ik zes dagen op zee zou gaan werken om vis te vangen.
We vertrokken gezamenlijk om 12 uur ‘s avonds naar het schip. Ik praatte wat met de bemanning en vroeg over hun leven. Zij vertelden mij dat ze van zondagnacht tot vrijdag elke week aan het werk zijn. De allereerste nacht op het schip was heerlijk, de rust, geen mobiel bereik, een super simpel leven dat alleen bestond uit werken, slapen, eten en heel veel nadenken. Zo stond ik elke morgen vroeg op en staarde soms wel 20 minuten lang in de eindeloze golven alsof ik in een diepe meditatie was. Ook verbaasde het me hoe hard vissers werken. Ze sliepen geen zeven uur gemiddeld op een avond, maar soms slechts een half uurtje overdag, of nachts als de netten in het water lagen. Dag in dag uit sliepen ze soms max een uurtje, het was echt bizar.
Ik fotografeerde de sfeer op zee, ik fotografeerde wat er in mij opkwam. De hardwerkende Urkse schippers. De netten des doods die elke keer weer naar boven kwamen met kilo’s vis. De zee die maar door ging, de meeuwen die eigenlijk ook mijn mede reisgenoten waren en de traditie van de Urkse mensen: gelovig, onwijs vriendelijk, gastvrij en ontzettend hardwerkende jongens. De eerste twee dagen heb ik geen last gehad van zeeziekte, maar toen de derde dag aanbrak werden begon de wind aan te nemen en werden de golven heftiger. Ik werd misselijk en heb helaas deze dag veel in bed gelegen en gehoopt op een rustigere zee. Of dat ik een paar zeebenen zou krijgen en gewend zou raken aan het niet recht lopen en dat ik gewend zou raken aan het uitzicht vanuit mijn raampje van alleen maar zee – of juist alleen maar lucht.”
De twaalfde golf sloeg over het dek, een gespannen blik keek mij aan en stelde mij vervolgens gerust. Wees niet bang, dit schip laat haar niet zo snel kennen zei de beste man. Laten we hopen op een goede vangst. De netten werden naar binnen gesleept. Het net des doods alweer. Hiermee redden zij hun vrouw, hun gezin en bestaan. Voor mij zal dit dan de eerste dag zijn, de eerste dag op dit water, op deze zee, hier op dit prachtige schip. Bedankt voor de frisse lucht die mij inspireert, bedankt voor de golfslagen die mij laten voelen. Soms ben ik bang, enkel wat ik hoef te doen is het meemaken en proeven, daar hoort ook angst bij.